وقتی خدا همه چیز را می‌داند چرا باید با دعا از او درخواست کنیم؟/ اجتماع در دعا یکی از عوامل استجابت

نکته این است که با اینکه خداوند همه چیز را می‌داند در روایات ما آمده است که خداوند می‌پسندد که “یبث الیه الحوائج” یعنی حوائج و سفره‌ی دل پیش خدا باز شود.

از بحث دعا خدا می‌خواهد که ما ارتباطمان با حق شکل بگیرد و ما با حق مرتبط بشویم. این را خدا می‌خواهد.

اجتماع در دعا مثل همین جمعی که ما در آن هستیم خیلی خوب است. به خصوص وقتی که خانم ها و بچه‌ها در جمع باشد. باز این در روایات ما آمده است که امام صادق می‌فرمایند: کان ابی علیه السلام

اذا حزنه امر جمع النساء و الصبیان ثم دعا و امن. وقتی که پدرم کار مهمی داشت و می‌خواست دعا بکند زن‌ها و بچه‌ها را جمع  می‌کرد و آن‌ها آمین می‌گفتند.

این داستان را فکر کنم قبلا تعریف کرده‌ام. در جنگ بدر وقتی که کمک ویژه‌ی الهی آمد و جنگ به نفع اسلام شد پیغمبر خدا وقتی خواستند غنایم را تقسیم بکنند، به آن رزمنده های جنگاور و قدرتمند در صحنه همان مقداری  دادند که به ضعفا و پیران دادند؛ کسانی که اصلاً در جنگ، کار خاصی نتوانسته بودند انجام بدهند. بعضی آمدند و به پیغمبر اعتراض کردند در مورد این تقسیم‌بندی غنایم. گفتند که اتعطی فارس القوم الذی تحمیهم مثل ما تعطی الضعیف؟ آیا شما دارید به آدم های جنگنده‌ و رزم‌آور و فارس القوم همان مقداری می دهید که به ضعفا می‌دهید؟

جواب پیامبر را باید دقت کرد. این جواب معصوم است مال آدم عادی نیست. ایشان فرمودند: و هل ترحمون الا بضعفاءکم؟آیا این کمک‌ها و وعده‌هایی که از جانب خدا آمد، غیر از این است که به خاطر این ضعفا است؟ خداوند خیلی وقت‌ها ملاحظه‌ی این ضعفا را می‌کند.

خیلی اوقات خداوند رزق ضعفا را می‌دهد ولی اغنیاء آنها را به ضعفا نمی‌دهند. این با صراحت در روایات بیان شده است که خداوند قوت فقرا را در اموال اغنیاء گذاشته است. ان الله تعالی جعل قوت الضعفاء فی اموال الاغنیاء. این یک بحث ریشه‌ای در اسلام است.

در روایات باب زکات اگر نگاه بکنید مطالب عجیبی آمده است که خداوند به ازای هر 1000 نفر 20 یا 25 نفر محروم می‌آفریند. تا این کسانی که محروم نیستند از محرومین دستگیری بکنند و هم رحمت و شفقت متبلور بشود. و همچنین رزق و روزی محرومین به اغنیاء داده شده است تا آن‌ها به محرومین بدهند تا پیوند اجتماعی مستحکم بماند.
    بحث من درباره مسئولین و حاکمان و مدیران دولتی نیست. بحث سر مردم است. مردم آنجاییکه توان خودشان را وسط می‌آورند هنگامه به پا می‌کنند. مثل محرم و صفر.

شما بفرمایید آیا یک روز محرم و صفر را یک دولت می‌تواند اداره کند؟ این همه هزینه و تشکیلات.

این که معروف شده است که مدیریت هیأتی. این ظلم به هیأت است. اتفاقا هیأت‌ها یکی از قوی‌ترین سبک‌های مدیریتی را دارند. از پیرمرد تا بچه را در کار وارد می‌کنند. و کلا اینکه در این ابعادی که هیأت‌ها در کشور برگزار می‌شود، از عهده‌ی هیچ دولتی برنمی‌آید.

این‌جاست که عزم جهادی مردم که به امری تعقل بگیرد می تواند تمام امور را تحت تأثیر قرار ‌دهد. این جاست که اهمیت عزم مردم می‌آید وسط.

الان خیلی از مردم پاشون را از مسائل اجتماعی کشیدند کنار؛ ایتام را سپردند به بهزیستی و فقرا را سپردند به کمیته امداد و ازدواج را سپردند به دولت. امروز ما مسئولیم. ما از حضرت صدیقه‌ی طاهره‌ای می‌گوییم که وقتی که مستمندی به در خانه‌شان آمد و درخواست کمک کرد حضرت به سلمان گفتند که والله دو روز است که ما چیزی نخوردیم و حسن و حسین از شدت گرسنگی خواب‌شان برده است. اما حضرت پیراهن‌شان را از پشت در به سلمان دادند و گفتند که این پیراهن را به عنوان عاریه به شمعون یهودی بده و مقداری آرد و خرما بگیر.

شمعون پیراهن دختر پیامبر را که دید، گریه کرد و مسلمان شد. حضرت آردها را نان کردند و دادند به مستمند. گفتند که حداقل برای حسن و حسین چیزی بردارید. گفتند که ما چیزی که در راه خدا دادیم پس نمی‌گیریم. این‌ها دست نیافتنی هستند. پس  هوای ضعفا را داشتن نکته‌ای است که ما نباید هیچوقت فراموش بکنیم.

منبع:خبرگزاری دانشجو