این روزها به مدد طبیعت پرطراوت بهاری، سرشارم از حس خوب اعتقاد به خدا و قیامت. به نظرم این شکوفه‌های دماغ‌پروری که چون کلاهی هزارنقش بر شاخ و برگ درختان کوچه‌باغ‌های شهر، چشم‌نوازی می‌کند، یک پیام صریح بیش ندارند و آن اینکه: انسان که مُرد، نمی‌پوسد بلکه از پوست به در می‌آید!

بهار را گفته‌اند رستاخیز طبیعت! وقتی که از گرد راه می‌رسد، دوباره معلم طبیعت، بر کرسی تدریس تکیه می‌زند و آیات خدا را در گوش جان ما تکرار می‌کند. بهار به تعبیر امروزی‌ها، ماکتی تمام عیار از قیامت است که امکان وقوع قیامت را فرایاد می‌آورد.

هیچ پدر و مادر و کودک بدون مشکلی وجود ندارند؛ چراکه کودکان همیشه آن‌طور که والدین می‌خواهد، رفتار نکرده و والدین احساس می‌کنند نمی‌توانند رفتار کودک خود را تغییر دهند و ‌آشفته و درمانده می‌شوند و اعتماد به نفس خود را از دست می‌دهند.

امروزه بیشتر والدین از نظر تحصیلات در سطح قابل قبولی قرار دارند،‌ ولی درارتباط با تربیت کودک و تغییر رفتار او با پرسش‌های فراوانی روبه‌رو هستند. وقتی فرزند شما در فروشگاه رفتار ناشایستی از خود نشان می‌دهد،‌چه می‌کنید؟ وقتی پسرتان غذا نمی‌خورد یا لباس‌هایش را مرتب نمی‌کند، چگونه رفتار می‌کنید؟ وقتی دخترتان انگشت می‌مکد، ‌چه واکنشی نشان می‌دهید؟

دنیا هرچقدر هم در یاس و نا امیدی فرو رود باز هم دریچه های امیدی وجود دارد چراکه منجی عالم بالاخره مردم ستم دیده را از ظلم و ستم نجات خواهد دهد و دنیا را از عدالت و مساوات پر خواهد نمود.

زمانیکه از وضعیت کنونی جهان خسته می شویم و هیچ راه نجاتی را پیدا نمی کنیم دلمان می خواهد یک نفر یا یک گروه از جایی که انتظارش را نمی کشیم سر برسند و مردم دنیا را از بدی ها و ظالم ها نجات دهند. ایا این انتظار کشیدن برای آمدن یک منجی منشاء حقیقی دارد؟ آیا روزی کسی برای نجات ما خواهد آمد؟