عجایب 5 گانه معراج

 

 

در این سفر روحانی و جسمانی که مقصد آن، بالاترین درجه‌ی ممکن بود و در آن خداوند متعال بعضی از نشانه‌های عظمت خود را به دیده‌ی آخرین پیامبرش نشاند، همه‌ی اهل آسمان جواب سؤال خود را دریافتند.pan style="font-family: tahoma,arial,helvetica,sans-serif; font-size: small;">همان سؤالی که در ابتدای خلقت انسان پرسیدند: « قَالُواْ أَ تجعَلُ فِیهَا مَن یُفْسِدُ فِیهَا وَ یَسْفِكُ الدِّمَاء[بقره/30] فرشتگان گفتند: «پروردگارا!» آیا كسى را در آن قرار مى‏دهى كه فساد و خونریزى كند؟!»؛ آری! انسان می‌تواند با بندگی به درجه‌ای برسد که آسمانیان انگشت تعجّب به دهان بگیرند. چرا که گمان نمی‌کردند که این انسان با قابلیت فساد و خونریزی به جایی برسد که پرچم هدایت به دین خدا را در بین انسان‌هایی که از جنس خود او هستند برافراشته نماید و مورد دعوت خدای متعال واقع شود تا از روی زمین که پست‌ترین مکان‌هاست به عروجی برسد که دست ملائکه‌ی مقرّب هم از آن درجات کوتاه و دور است.
همه‌ی این درجات به سبب مهربانی و دلسوزی و اخلاق صف‌ناشدنی پیامبراعظم (صلوات الله علیه) [1] برای هدایت و رشد انسان‌ها بود؛ به اندازه‌ای که خداوند او را متذکّر می شود که ما این قرآن را برای این بر تو نازل نکردیم تا خود را به مشقّت بیاندازی![2]