به مناسبت ۱۱ذیقعده میلاد امام رضا (ع)

مدينه هنوز رخت عزاي امام صادق(ع) را به تن داشت که گلي ديگر در باغ ولايت شکفت و دوباره لبخند شادي را به خاندان نبوت هديه کرد. يازدهم ذيقعده سال 148 (ه ق) روز ولادت پيشواي هشتم امام رئوف، علي بن موسي الرضا است. امامي که مهرباني اش زبانزد است. قرنهاست که بارگاه نورانيش ملجأ درماندگان است. دردمندان از او شفا مي گيرند. آرزومندان آرزوهايشان را به پنجره فولادش دخيل مي بندند و عارفان بر سر سفره معرفتش مي نشينند. حرمش باغي از باغهاي بهشت است و خانه اي از خانه هاي پيامبر(ص).

لذت رازگويي در حرم مطهرش مردمان را از سراسر جهان به ديدارش مي کشاند و هنگام وداع تنها آرزويشان بازگشت است. او پاره تن رسول خداست و زيارتش همچون زيارت ايشان است. رسول اكرم صلي الله عليه و آله فرمود: «بزودي پاره اي از تن من در خراسان دفن مي شود، هيچ غمگيني او را زيارت نمي كند مگر اينكه خدا غم از دلش بزدايد و هيچ زائر گنهكاري مگر اينكه خداي تعالي گناهانش را بيامرزد».[1] امام رضا (ع) درباره پاداش زيارتشان فرمودند: «هر كس مرا در اين فاصله دوري كه دارم - زيارت كند روز قيامت در سه جايگاه به ياريش مي شتابم و او را از شدت آن سه مورد آسوده مي كنم :هنگامي كه نامه هاي اعمال به دست راست يا چپ تحويل داده مي شود ،هنگام عبور از صراط، هنگام سنجش اعمال[2]. بهره اي از کلام امام: امام رضا(ع) مي فرمايند: «هر کس از خداوند به روزيِ کم راضي شد، خداوند از او به عمل کم راضي مي شود»[3] بايد غبار صحن تو را طوطيا کنند «آنان که خاک را به نظر کيميا کنند» هو هوي باد نيست که پيچيده در رواق خيل ملائکند رضا يا رضا کنند «هر گز نميرد آنکه دلش» جلد مشهد است حتي اگر که بال و پرش را جدا کنند از آن حريم قدسي ات آقاي مهربان «آيا شود که گوشه ي چشمي به ما کنند» شاعر: سيد حسن رستگار