از «خس و خاشاک» تا «آشغال»

چندی پیش شاهد صحبت هایی بودیم که از پشت یکی از مقدس ترین تریبون های مملکت زده شده … صحبت هایی که با انتشارش انتقاداتی را از جناح های مختلف به خود جلب کرد … نسبت دادن اصطلاح “آشغال” به مردم معترضی که به نشانه اعتراض به خیابان ها آمده بودند.

همه مردم ميان كساني كه آسيب به امنيت ملي زدند و اماكن عمومي را تخريب كردند با آن‌هايي كه براي پيگيري خواسته‌هاي شان به خيابان‌ها آمدند، تفاوت قائلند و نبايد همه را به يك چشم ديد اما شاید در تریبون نماز جمعه اخیر از نظر بنده “نویسنده” این مهم لحاظ نشده و یا شاید هم انقدر در لفافه بوده که این گونه برداشت می شود.
به نظر می رسد که استفاده از ادبيات تلخ و تأسف انگيزی چون “آشغال” و تعابیر این چنینی در وصف برخي معترضان ناآرامي هاي اخير كشور، آن هم توسط فردی انقلابی و مهم تر از آن در پشت تریبونی مقدس آدمی را نگران و البته رنجیده خاطر می کند.
به واقع استفاده از این ادبیات آن هم زمانی که رهبر انقلاب حرف آخر را درباره آن زده اند، چه جایگاهی می تواند داشته باشد؟! صحبت هایی که شاید بوی تفرقه و دو قطبی شدن را در امتداد خود نشان خواهد داد…وسیله ی دشمنی مردم را از خود و مکتب خود دور کنیم چنانچه شخصی از قبیله بنی تمیم به خدمت پیامبر رسید و عرض کرد مرا موعظه کنید در بین مواعظ حضرت این جمله بود: به مردم فحش مده که باعث دشمنی آن‌ها می‌شود.

آیا به واقع تریبون نماز جمعه، این عمل مستحبی که بسیار تأکید شده است جایگاهی برای طرح چنین صحبت های تفرقه انگیزی می باشد؟ آیا به غیر از این است که نماز جمعه و تریبون آن باید بلندگوي وحدت و آرامش يا محراب اميدبخشي و معنويت باشد؟
کاش که کمی بیشتر توجه کنیم و حواسمان باشد كه كلمه به كلمه و جمله به جمله کسانی که فرصت دارند پشت تریبون های بزرگی قرار گیرند، در اين روزگار توسط رسانه ها و شبكه هاي اجتماعي در فضاي مجازي مي گردد و شنيده يا خوانده مي شود؟ 
فراموش نکنیم که مردم درد دارند، دردهایی که تنها با گفتنش آن هم با الفاظ نازیبا دوا نمی شود … دردها و تلخی هایی در زندگی مردم ایجاد شده که با حلوا حلوا گفتن، شیرین نخواهد شد.
یادمان باشد که  انقلابي‌ گري با فحاشي، توهين، تندخويي، تعابیر زشت و بگم بگم ها هیچ رابطه ای ندارد
یقین داشته باشیم که بي شك با توهين و فحاشي بيشترين ضربه به كشور، نظام، انقلاب و اسلام زده خواهد شد .
وسیله ی دشمنی مردم را از خود و مکتب خود دور کنیم چنانچه شخصی از قبیله بنی تمیم به خدمت پیامبر رسید و عرض کرد مرا موعظه کنید در بین مواعظ حضرت این جمله بود: به مردم فحش مده که باعث دشمنی آن‌ها می‌شود.1 

بیشتر بخوانیم:
پاتو از گلیمت دراز تر نکن وگرنه…
عملی که اعتماد سوز است!

اگر به گروهی القاب زشت و حرف هایی می زنیم که باعث تکدر خاطرشان می شود، منتظر رفتارهای این چنینی در برابر خود و مقدسات خود باشیم چرا که قرآن برای حفظ مقدسات دینی از نیش زبان و گزند مشرکان،‌ مؤمنان را از دشنام دادن به بتها بشدت منع می‌کند و می‌فرماید: نباید شما مؤمنان به بت های آنان دشنام بدهید زیرا عکس العمل آنان نیز این خواهد بود که از روی جهالت و لجاجت معبود حقیقی و پروردگار شما را دشنام دهند.2
ما ادعای این را داریم که پیرو دینی هستیم که پیام آور آن به واسطه اخلاق مداری و حسن خلقی که داشت، مردم را به سوی خوبی ها جذب می کرد ؛ چنانچه خداوند در باره اين خصلت مردمي رسول اكرم (صلی الله و علیه وآله) مي فرمايد: به خاطر رحمت الهي بود كه براي مردم نرم شدي و اگر تندخو و خشن و سخت دل بودي، از دور تو پراكنده مي شدند و نیز در ادامه آيه مي فرمايد: پس، از آنان در گذر، برايشان استغفار كن و در كار با آنان مشورت نما. 3فرشته به پیامبر (صلی الله و علیه وآله) عرض کرد: این کوه ها که مکه را در میان گرفته است به فرمان من است، چنانچه بخواهی کوهها را به یکدیگر نزدیک کنم [تا اهل مکه را در میان خود بفشارند و از بین ببرند]. پیامبر (صلی الله و علیه وآله) نپذیرفت و فرمود:إنمّا بعثت رحمةً، ربّ اهد امتی فإنهم لا یعلمون؛ همانا من برای رحمت مبعوث شدم (نه نقمت و عذاب)، بار خدایا، قوم مرا هدایت فرما که نادانند

در روایتی آمده است: در آغاز بعثت که دعوت همگانی پیامبر (صلی الله و علیه وآله) تازه شروع شده بود، در هنگام مراسم حج، مشرکان برای بزرگداشت و تقدیس بت های خود در مراسم شرکت کرده بودند. آنان چون پیامبر (صلی الله و علیه وآله) را دیدند که با عبارت «قولوا لا إله إلا اللّه تفلحوا؛ بگویید: خدایی جز خدای یگانه نیست تا رستگار شوید»؛ رسالت خود را به همگان ابلاغ می کند، آن حضرت را سنگ باران کردند، به نحوی که سرتا پای پیامبر (صلی الله و علیه وآله) هدف سنگ های مشرکان قرار گرفت و خون از بدن مبارکش جریان یافت مردم مکه بر پیامبر خدا صلوات الله علیه فشار می آوردند و سر و روی ایشان با سنگ هایی که به ایشان می زدند زخمی و خون آلود شده بود، خداوند ـ جل و علا ـ فرشته یا فرشتگانی را نزد او فرستاد تا آنچه را خواهد، برآورده کند. فرشته به پیامبر (صلی الله و علیه وآله) عرض کرد: این کوه ها که مکه را در میان گرفته است به فرمان من است، چنانچه بخواهی کوهها را به یکدیگر نزدیک کنم [تا اهل مکه را در میان خود بفشارند و از بین ببرند]. پیامبر (صلی الله و علیه وآله) نپذیرفت و فرمود:
إنمّا بعثت رحمةً، ربّ اهد امتی فإنهم لا یعلمون؛ همانا من برای رحمت مبعوث شدم (نه نقمت و عذاب)، بار خدایا، قوم مرا هدایت فرما که نادانند. 4 
از این نمونه گذشت ها و اخلاق مداری ها در سیره رسول خدا بسیار بسیار دیده می شود حال سؤال می کنیم که چه کسی وجود دارد كه از برخورد شايسته خوشش نيايد و جذب چنين انسان و مکتبی نشود؟

پی نوشت:
1- کافی، ج۲، ص۳۶۰؛ وسائل، ج۸، ص۶۱۰
2- انعام/۱۰۸
3- آل عمران/159
4- مجلسی، بحارالأنوار، ج17 ص276

منبع: تبیان